Psychologiczne i socjologiczno-prawne uwarunkowania relacji między dorosłymi a niepełnoletnimi

Niechęć dorosłych i młodzieży do wspólnego przebywania ze sobą ma charakter wzajemny i wynika z psychologicznej tożsamości wiekowej. Tożsamość psychologiczna zapewnia identyfikację z własną grupą wiekową na tej samej zasadzie co płeć daje poczucie bycia kobietą lub mężczyzną. Tożsamość psychologiczna sprawia, że dorośli i niepełnoletni postrzegają siebie jako obce sobie grupy socjologiczne. Psychologiczna alienacja powoduje sztywność dorosłych podczas zabawy na dyskotekach z młodzieżą. Skutkiem psychologicznej obcości jest też dziecięca trauma wykorzystania seksualnego. Wszyscy bardzo dobrze wiedzą, że pedofilski kontakt seksualny wywiera bardzo negatywny wpływ na psychikę dziecka. Nikt natomiast nie zdaje sobie sprawy dlaczego on następuje. Traumatycznych następstw pedofilii nie powoduje różnica rozwojowa czy stosowanie przemocy, ale psychologiczna identyfikacja związana z wiekiem. Sama obcość przy zachowaniu równego statusu prawnego utrudniałaby co prawda stworzenie przez dorosłych i młodzież jednej grupy zamkniętej, ale nie uniemożliwiałaby wspólnej relacji społecznej. Całkowite odseparowanie młodzieży od dorosłych uwarunkowane jest więc zarówno psychologiczną obcością do innej grupy jak i społeczno-kulturową degradacją młodzieży. Z kolei spośród przyczyn, kształtujących patologiczną zależność hierarchiczną, podłoże psychologiczne posiada: megalomania-u dorosłych oraz emocjonalne podporządkowania się władzy hierarchicznej- u młodzieży. Bezpośrednio z megalomanii wywodzi się cecha psychologiczna dorosłych, jaką jest hierarchizm. Hierarchizm powoduje nieumiejętność oddzielenia poziomu rozwoju intelektualnego konkretnego człowieka od przydzielonej mu pozycji hierarchicznej, wyznaczonej na podstawie kryterium obiektywnego (niezależnego od jego woli), którym jest na ogół system prawny. Dorośli nie potrafią dokonać indywidualnego zróżnicowania, bo dla nich status prawny z góry określa miejsce w społeczeństwie. Dlatego na podstawie statusu prawnego od razu każdemu przyporządkowują związany z tym miejscem jego indywidualny intelekt. Zgodnie z wynikami Skali Inteligencji Weschlera 16-latek osiąga sprawność umysłową przeciętnego dorosłego człowieka (IQ 101). Dorośli nie przyswoją jednak tych danych, gdyż dla nich wyznacznikiem rozwoju umysłowego każdego 16-latka będzie jego sytuacja prawna, zgodnie z którą nie posiada żadnych praw i jest całkowicie podporządkowany rodzicom. Nabywanie wszystkich praw wraz z pełnoletnością oraz trwające do wieku pełnoletności całkowite podporządkowanie dzieci rodzicom wyrobiło bowiem w dorosłych przekonanie o swojej monstrualnej wyższości nad wszystkimi osobami do 18 roku życia, co wytworzyło szereg zachowań o charakterze przemocowym, będących demonstracją tej wyższości i władzy. Dorośli mają psychologiczną potrzebę szukania trwale gorszych od siebie, ale to system prawny predestynował do takiej roli nastolatków. Cała deprecjacja wychowawcza i kulturowa młodzieży wzięła się więc z zawyżonej granicy pełnoletności, która w ich stronę ukierunkowała hierarchizm dorosłych. Nie tylko w systemie wychowawczym przekonanie o wyższości lub niższości jednych grup społecznych względem innych bierze się z dysproporcji prawnej. Jest tak również w pozostałych systemach hierarchicznych i przemocowych. Uprzywilejowanie w prawach zawsze zatem skutkuje degradacją społeczną grupy gorzej traktowanej i wytworzenie relacji hierarchicznej, w której podziękowaniem za służalczy szacunek słabszego społeczeństwa jest chamska arogancja hierarchistów. W przeciwieństwie więc do uwarunkowanego psychologicznie hierarchizmu, sposób ukształtowania hierarchii w konkretnym społeczeństwie, wyznaczony przez pozycję hierarchiczną jego członków jest wyłączną konsekwencją systemu prawnego. 

podział przyczyn tworzenia się hierarchicznego poczucia wyższości 

Wyższą pozycję hierarchiczną zapewnia status prawny. Uzyskanie obiektywnej przewagi w posiadanych prawach tworzy w hierarchistach przekonanie o swojej równie obiektywnej wyższości intelektualnej, a w przypadku systemu wychowawczego- także wyższości moralnej nad grupą społecznie zdegradowaną. Dysproporcja prawna wytwarza w hierarchistach  poczucie wyższości. Obiektywna wyższość hierarchistów nad grupą dyskryminowaną (podporządkowaną) przejawia się jednak wyłącznie w statusie prawnym, natomiast wszelkie inne pozytywne cechy jak np. intelekt hierarchiści przypisują sobie sami, traktując je również jako obiektywne. Hierarchiści, myląc niekwestionowaną przewagę nadaną im przez prawo z tak samo niepodważalną, chociaż zrodzoną wyłącznie w ich umysłach- przewagą intelektualną, z góry uznają się za lepszych od wszystkich członków społeczeństwa, posiadającego niższą pozycję hierarchiczną. Cała relacja społeczeństwa rządzącego i dyskryminowanego sprowadza się do aroganckiej manifestacji swojej wielkości, przejawianej w agresji słownej, a czasami nawet fizycznej. Opisany mechanizm tworzenia się poczucia wyższości, istnieje we wszystkich systemach hierarchicznych. Ma on także pełne odzwierciedlenie w systemie wychowawczym. Granica pełnoletniości ustalona na 18 lat, daje dorosłym władzę nad niepełnoletnimi: na płaszczyźnie rodzinnej- zagwarantowanej poprzez pełne podporządkowanie prawne dzieci władzy swoich rodziców;  na płaszczyźnie społecznej- utrzymywanej dzięki prawom hierarchicznym. Do obiektywnej przewagi nad młodzieżą, którą dorośli otrzymali od systemu prawnego przypisali własnemu społeczeństwu wyższy poziom intelektualny i moralny. Swoją wyższość intelektualną i moralną dorośli uznają za tak samo obiektywną jak prawną granicę pełnoletniości, uzależniająca przyznanie prawie wszystkich praw od jednego wieku (18 lat). To, że dorośli nie posiadają żadnej prawdziwej przewagi intelektualnej nad 16-letnią młodzieżą, a ich monstrualna pewność w tym zakresie jest jedynie wytworem megalomańskiej psychiki, udowadnia uznawana przez psychologię za najbardziej miarodajną, Skala Inteligencji Wechslera, zgodnie z którą ludzie w wieku 16 lat osiągają sprawność intelektualną przeciętnej dorosłej populacji (IQ=101). Natomiast przypisana dorosłym wraz z pełnoletniością prawną, ich rzekoma przewaga moralna wyznacza im pozycję autorytetu i rolę wychowawcy. Pod szczytną ideą, w zamyśle polegająca na uczeniu zasad i kształtowaniu właściwego charakteru kryje się w rzeczywistości tylko różnie racjonalizowana rodzicielska opresja, będąca demonstracją swojego nieograniczonego prawa władania życiem własnych dzieci.   

Przyczyny tworzące hierarchiczne poczucie wyższości nad grupą o niższej pozycji hierarchicznej (znajdującej się pod władzą hierarchiczną) można podzielić na: obiektywne oraz przypisane przez hierarchistów własnemu społeczeństwu. We wszystkich systemach hierarchicznych przyczyną obiektywną jest system prawny, a cechą przypisaną sobie przez społeczeństwo rządzące, z powodu nadanej mu przewagi prawnej jest wyższy poziom intelektualny. W poszczególnych systemach, do obiektywnie wyższego statusu prawnego, hierarchiści mogą przypisywać inne cechy, kreujące własną manię wielkości, takie jak:  uznawanie wyższości własnej rasy czy narodu (systemy segregacji rasowej i narodowościowej), lub bezwzględna wyższość moralna dorosłych nad dziećmi, wyrażająca się w samej istocie wychowania jako uczenie zasad.
podział przyczyn tworzenia się hierarchicznego poczucia wyższości u dorosłych:
I. przyczyna obiektywna: system prawny- granica wiekowa pełnoletności ustalona na 18 lat
skutki:
- podporządkowanie osób poniżej 18 lat władzy rodzicielskiej
- nabywanie wszystkich praw obywatelskich od 18 roku życia
II. cechy przypisane przez dorosłych sobie samym, z powodu nadanej im przewagi prawnej:
a/ wyższa sprawność intelektualna
skutki:
- deprecjacja społeczno-kulturowa (wizerunek głupiego gimbusa)
- odhumanizowanie przez psychologów: pozbawienie świadomości, autonomii woli, przypisanie wszystkim osobom z góry określonych cech i zachowań (jak robotom lub zwierzętom) m.in uznanie, że niepełnoletni nie są w wstanie podejmować żadnych samodzielnych decyzji i działają zawsze pod wpływem grupy rówieśniczej (pomylenie interakcji przemocowej z rozwojem i przeniesienie jej na wszystkie obszary życia)
- odebranie wolności i prawa decydowania o własnym życiu
b/ wyższy poziom moralny, a w związku z nim przyznanie rodzicom roli autorytetu i wychowawcy 
skutek:

- wszystkie uznawane za wychowawcze metody traktowania dziecka są w rzeczywistości tylko formami okazania przez rodziców swojej władzy i wyższości (o przejawach wyższości rodziców i sposobach ich racjonalizacji, zob. tematy: https://totalitaryzmwychowawczy.blogspot.com/2018/05/zbyt-wysoka-prawna-granica.html i https://totalitaryzmwychowawczy.blogspot.com/2018/03/podzia-przejawow-megalomanii-dorosych_6.html