Pozycja hierarchiczna

Miejsce człowieka w społeczeństwie wyznacza jego pozycja hierarchiczna. Pozycja ta, aby została uznana musi być oficjalnie usankcjonowana społecznie według akceptowanego i znanego przez ogół społeczeństwa otwartego obiektywnego kryterium, najczęściej prawnego. Dorośli najlepiej czują się w społeczeństwie, w którym na równych zasadach traktują ludzi o tej samej pozycji hierarchicznej, a okazują swoją wyższość grupom o niższej pozycji społecznej. Dla zachowania obecnego ładu, społeczeństwo otwarte dorosłych wypracowało swoje mechanizmy: 1/ antydegradacyjne (równościowe)- przeciwdziałające zmianie pozycji hierarchicznej osób, mających ją obecnie równą, w kierunku jej a/ podwyższenia- poglądy deprecjonujące wyższy status ekonomiczny; b/ obniżenia- brak dyskusji o pijanych studentach drących mordę na ulicy oraz 2/ hierarchiczne- zapewniającym trwałe utrzymanie degradacji społecznej nastolatków- poprzez obronę praw hierarchicznych 
wyższa pozycja hierarchiczna a status społeczny
Istnieją dwie odmiany pozycji społecznej: pozycja hierarchiczna i status społeczny. Status społeczny, w przeciwieństwie do pozycji hierarchicznej nie jest oparty na kryterium obiektywnym (niepodważalnym) takim jak system prawny, lecz sytuacji faktycznej: dochodach lub sprawowanej funkcji społecznej związanej z rządzeniem państwem. Pozycja hierarchiczna oznacza zatem bycie kimś niezaprzeczalnie lepszym od innych, natomiast status społeczny może zostać podważony. Społeczeństwo, co do zasady nie pozwala na podwyższenie pozycji hierarchicznej osobom posiadającym wyższy od nich status społeczny: tj.  bogatym oraz politykom. Aby nie dopuścić do przejścia opartego na dokonaniach życiowych statusu ekonomicznego ludzi bogatych, w obiektywną pozycję hierarchiczną, społeczeństwo otwarte tworzy normy podważające słuszność ich sukcesu zawodowego. Naznaczenie człowieka bogatego społeczną łatką złodzieja jest w tym przypadku normą równościową- zrównującą go ze zwykłymi ludźmi a nie normą hierarchiczną, która nadałaby mu pozycję niższą od zwykłego członka społeczeństwa otwartego. Wyższą pozycję hierarchiczną społeczeństwo próbuje zablokować także politykom. Czyni to oczekiwaniami poprawienia sytuacji życiowej społeczeństwa bez wyraźnych dla siebie korzyści materialnych. W stosunku do rządzących społeczeństwo ma zatem bardzo wysokie wymagania, domagając się jednocześnie, że ich zakres kompetencji nie przełoży się w żaden sposób na wysokość zarobków. Wszelkie podwyżki płac, premie finansowe i inne beneficja, zwiększające stan posiadania ludzi władzy przyjmowane są ze społeczną wrogością, właśnie dlatego, że połączenie wysokich zarobków z bezpośrednio sprawowaną nad ludźmi władzą zapewnia politykom wyższą pozycję hierarchiczną. Społeczeństwo chętniej uzna za lepszego od siebie kogoś "jednego z nas" kto ponadprzeciętne zdolności bezpośrednio wykorzystuje z myślą o ogóle, niż takiego polityka, który działa z motywacji powiększenia własnego stanu majątkowego, a ponieważ swoje zadania wykonuje profesjonalnie, społeczeństwo pośrednio również na tym korzysta. Społeczny ideał polityka bardziej przypomina więc misjonarza, poświęcającego się dla dobra publicznego niż managera spółki- przynoszącego duże zyski dla przedsiębiorstwa, ale też wysoko wynagradzanego za swoją pracę.
Nie zawsze społeczeństwo wzbrania się przed uznaniem czyjejś lepszości. Czasami wyższą pozycję hierarchiczną przyzna dobrowolnie. Autorytetem z urzędu jest tylko Papież. Pozostali opinię autorytetu muszą sobie wywalczyć wyjątkowymi zdolnościami lub cechami charakteru.